Η αγωγή του πολίτη...

Επηρεασμένη από τους ρυθμούς που έχει πάρει η ζωή αποφάσισα να αναφερθώ σε ένα θέμα που ίσως απασχολεί πολλούς από μας και όμως ελάχιστοι δαπανούν χρόνο να το αναλύσουν ή έστω να το σκεφτούν.
Συγκεκριμένα θα ήθελα να αναφερθώ στο θέμα της συμπεριφοράς μας στα μέσα μαζικής μεταφοράς εξ αφορμής ενός πρόσφατου γεγονότος που με εξόργισε σε τέτοιο δε βαθμό που δε μπορούσα να ηρεμήσω ώρες αργότερα.
Είναι τραγικό που μερικοί άνθρωποι δε σέβονται το διπλανό τους κι όχι μόνο αυτό, γιατί στη θεωρία όλα καλά είναι, αλλά το δείχνουν κιόλας και αν αντιδράσεις ζητώντας το δίκιο σου σε προσβάλλουν κιόλας.
Ήταν πριν δέκα ημέρες περίπου όταν μπήκα στον ηλεκτρικό μετά από μια τραγικά εξαντλητική μέρα (και αμέτρητες κούπες καφέ). Συνεπεία της κούρασης μου αναζήτησα ένα κάθισμα, υπήρχε κάποιο αλλά εν τέλει δεν τα κατάφερα να κάθισα λόγω συνωστισμού…γύρισα λοιπόν στο σημείο όπου στεκόμουν όρθια πριν και τότε ακούω έναν κύριο (δεν αξίζει το χαρακτηρισμό αλλά έχω αγωγή από το σπίτι μου βλέπετε),να λέει κατά λέξη «μερικές νεαρούλες ψάχνουν να κάτσουν μην κουραστεί ο κώλος τους για 4-5 στάσεις!». Η φωνή του ήταν τόσο δυνατή και επιδεικτική που δε μπορούσα παρά να αντιδράσω λέγοντας «ναι γιατί μερικοί έχουν μεγάλο και μερικοί μικρό». Τότε άλλαξε πέντε χρώματα και έψαξε να δικαιολογηθεί με το ότι δεν αναφερόταν σε μένα αλλά σε μια κοπέλα που τον πάτησε δήθεν και ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να του μιλάω εφόσον ισχυρίστηκε ‘ότι όποιος έχει τη μύγα…’. Αντί να σταματήσει εκεί το συμβάν άρχισε την επίθεση η γυναίκα του βρίζοντας με και απειλώντας να με χτυπήσει για να μου δώσει την αγωγή που κατά τα λεγόμενα της δεν είχα από το σπίτι μου.
Την προκάλεσα λοιπόν κι εγώ σε «μονομαχία», που φυσικά δεν έγινε ίσως επειδή φοβήθηκε αλλά ειλικρινά μιλάω αν είχε κάνει κίνηση προς το μέρος μου μετά από τόσο καφέ θα την έστελνα στο νοσοκομείο, λόγω διάπλασης και ηλικίας δεν είχε καμιά ελπίδα ούτε καν να με πλησιάσει…τελικά στην επόμενη στάση κατέβηκαν και οι δύο κοιτώντας προς το μέρος μου…αστεία εικόνα να βλέπεις κάποιον να κατευθύνεται μπροστά και το κεφάλι του να είναι στραμμένο πίσω. Η κοπέλα που στεκόταν ακριβώς πίσω μου καθώς και όλο το υπόλοιπο βαγόνι με κοιτούσε με ένα ύφος που έλεγε «έχεις δίκαιο αλλά άντε να το αποδείξεις!», μετά από κάποιες στάσεις κατέβηκα κι εγώ αλλά η σκηνή είχε μείνει χαραγμένη στο νου μου και κυρίως γι αυτό τη γράφω, μήπως φύγει από μέσα μου η ταραχή εκείνης τη στιγμής και η αίσθηση του άδικου.
Ας έρθουμε τώρα στα μέγιστα ζητήματα που μου έδωσαν το κίνητρο για να γράψω…. Πρώτον, οι Έλληνες διατείνονται για τον ανδρισμό και το θάρρος του αλλά όταν ο συγκεκριμένος κύριος ετέθη προ των ευθυνών του σχετικά με τη συμπεριφορά του προς το μέρος μου όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη αλλά άφησε τη γυναίκα του να «καθαρίσει για λογαριασμό του». Και δεύτερον αφού εξαπόλυσε οχετό απειλών και βωμολοχιών εναντίον μου, η γυναίκα αυτή (ε, όχι δεν αξίζει να λέγεται κυρία) τόλμησε να πει ότι δεν έχω αγωγή από το σπίτι μου.
Ιδού λοιπόν και οι απορίες και κάθε απάντηση ή σχόλιο δεκτά. Ποιος τελικά δεν έχει αγωγή αυτός που στέκεται διακριτικά στο ύψος του η αυτός που προβάλει αύτη του την έλλειψη στους άλλους βρίζοντας και απειλώντας καταδεικνύοντας το επίπεδο του; Και δεύτερον και ακόμα πιο εξοργιστικό: Άντρας είναι αυτό που αναγνωρίζει ένα λάθος και απολογείται γι αυτό όποιο κόστος κι αν πρέπει να επωμιστεί (κοινωνικά ή ατομικά) ή αυτός που κρύβεται πίσω από μάσκες, υπεκφυγές και χρήση βίας εν γένει;
Ευχαριστώ και περιμένω την απάντηση σας, όποια κι αν είναι θα με ανακουφίσει γιατί αν το ξεκαθαρίσω συζητώντας το με άτομα που έχουν αντικειμενική άποψη σίγουρα θα πάψω να νιώθω αδικία και αμφιβολίες…